วันหนึ่งในวัดแห่งหนึ่ง ผมนั่งอยู่ริมสระน้ำตามธรรมชาติที่ร่มรื่น มีลมพัดผ่านเบาๆ ทำให้มีความรู้สึกที่แสนสงบ ความเย็นอ่อนๆ ที่ลอยขึ้นมาจากน้ำของสระ ช่วยบรรเทาความรุ่มร้อนในใจจากความทุกข์ของการคาดหวังและคิดไปเอง
เมื่อนั่งสงบได้ที่ ก็เริ่มสังเกตสิ่งต่างๆ รอบๆตัว แล้วก็พบว่า ริมสระแห่งนี้มีป้ายใหญ่เขียนว่า เลี้ยงอาหารปลาฟรี เสียงรอบข้างของเด็กที่กำลังสนุกกับการให้อาหารปลาก็ค่อยๆเข้ามาสู่โสตประสาทที่สงบนิ่งอยู่ให้ตื่นขึ้น
ผมก็เริ่มมองไปยังกิจกรรมแห่งความสุขของเด็กๆที่ให้อาหารปลาเหล่านั้น พร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเด็กๆ ที่ดูจะสนุกกับการเป็นผู้ให้ รวมถึงการชี้นิ้วไปยังกริยาของปลาตัวต่างๆ ที่รวมตัวกันมากมายอยู่ริมสระ ผมก็เริ่มมองไปยังฝูงปลาเหล่านั้น ปลาเหล่านั้นน่าสนใจจนทำให้ผมหยุดมองและเริ่มคิด
ถ้าวันหนึ่งไม่มีใครมาเลี้ยงปลาในสระนี้ ปลาเหล่านี้จะอยู่อย่างไร
เพราะดูเหมือนว่าปลาฝูงนี้ จะใช้ชีวิตโดยการรอฟังเสียงฝีเท้าคนที่เดินมาริมสระแห่งนี้ แล้วก็ลอยขึ้นมาอ้าปากขออาหาร แทนที่จะดิ้นรนหาอาหารที่อยู่มากมายภายในสระธรรมชาตินี้
กลไกเหล่านี้ทำให้ปลาสูญเสียความสามารถในการหาอาหารไปหรือไม่?